Winnaars Parkstad Cabaretfestival een jaar later

Op donderdag 20 maart 2014 stonden de winnaars van het Parkstad Cabaretfestival 2013 in de volle ING-zaal van Theater Heerlen. Drie weken voor de start van het Parkstad Cabaretfestival 2014 ging juryvoorzitter Hans Op de Coul kijken.

Natuurlijk vraag je je af je hetzelfde programma krijgt te zien, bijna een jaar na de finale van het Parkstad Cabaretfestival 2013. Of komen ze met nieuwe programma’s? En, belangrijkste vraag voor een festival dat zich vooral richt op nieuwe talenten: zijn ze gegroeid in het afgelopen jaar?

Wat betreft de eerste vraag: De winnaar van de derde prijs, de Brabander Sem van den Borne, hield zich vooral aan zijn oude programma rond de anti-stoere cowboy Bad Ass Bill. Als jonge vader waant hij zich de rots in het gezin, maar geeft toe meer een pindarotsje te zijn. Leuke korte kinderliedjes die niet lief, maar fel-realistisch zijn. En dan via de sauna op naar de WC, wat sex erbij (50 tinten grijs!) en je bent zo bij een niet onverdienstelijke embryo-rap en een lied over zwangere vrouwen. Van den Borne sloot af met een soort slaapliedje dat doet vermoeden dat er nog heel wat talent ongebruikt blijft liggen.

Ik pak er ons juryrapport uit 2013 bij. Een van de juryleden vond dat Sem van den Borne te veel de cabaretier speelt, en te weinig de cabaretier is. Ik heb de indruk dat hij in de tussentijd wel wat adviezen heeft gehad van een regisseur, hij beweegt zich vrijer op het toneel. Maar misschien komt dat doordat hij nog steeds hetzelfde programma speelt en dus een aantal keren meer met publiek heeft moeten werken.

Wat voor een derde prijs-winnaar niet zo’n probleem hoeft te zijn, dat je met hetzelfde programma naar Heerlen komt, wordt pijnlijker als je het over de winnares van de eerste prijs hebt, An-Helena Kenis uit Belgisch Limburg. Heeft zij echt maar voor een dik halfuurtje materiaal? Of heeft ze zich niet gerealiseerd dat ze binnen een jaar voor de tweede keer in dezelfde stad staat? We zagen hetzelfde gestresste typetje dat praat over haar ervaringen met mannen. Grappig is ze zeker, en het leek er op dat ze nog meer dan vorig jaar in staat was haar gezicht en lichaam te plooien in de meest komische vormen. Ze zet moeiteloos een Zarah Leander neer, met veel lippenwerk, en ik denk dat in die mimefratsen ook haar sterkste talent zit, niet in haar teksten. Ook in haar geschoolde stem en haar pianospel zit dat zelfde elastiek. An-Helena Kenis bevestigde mijn indruk van het vorig jaar: zij is een verbazingwekkende performer en het wachten is op iemand die haar voorziet van goed tekstmateriaal.

De tweede prijs van het Parkstad Cabaretfestival 2013 ging ook naar Vlaanderen, naar het pilotenduo Mattab. Het duo bestaat niet meer, maar de co-piloot Serge Mattab is er een jaar later wel, met een geheel nieuwe show. Noodgedwongen, denk ik, maar het leverde hem wel de meeste lachers en het grootste applaus op tijdens de avond in de ING-zaal. Volop vlaams absurdisme: een man in keurig piloten-uniform die is vergeten zijn broek aan te trekken, zich bij een liedje begeleidt door ritmisch op zijn kont en zijn blote benen te slaan, die er in enkele minuten (“tijdgebrek”) een heel cabaretprogramma doorjast inclusief smartlap voor zijn moeder en het in één teug opzuigen van een drillerig puddinkje. En dan ook nog actueel zijn: met blote benen op het Rode Plein staan bij -25 graden en opgepakt worden door homo-hatende Russen. Wachten op je collega-piloot, een vliegtuigje vouwen van een krant en dan lezen dat er een vliegtuig op mysterieuze wijze verdwenen is…

Serge Mattab, als eenling een nieuwe verschijning in Heerlen, maar hij stal deze keer de show. Ik ben benieuwd naar het Parkstad Cabaret Festival 2014. In Cultuurhuis Heerlen beginnen op zondagmiddag 13 april de voorrondes, finale op zaterdagavond 10 mei.

Tekst: Hans Op de Coul / Foto’s: René Bradwolff