Nu Of Nooit is dé provinciale bandwedstrijd van Limburg. Ooit begonnen als veredelde voorronde van de Grote Prijs Van Nederland maar gaandeweg uitgegroeid tot een talentenjacht van nationale allure. De winnaar speelt namelijk op Pinkpop, met alle promotionele toeters en bellen die daarbij horen. 3FM, De Wereld Draait Door… Kortom, het grootste podium van Nederland Muziekland. Foto’s: René Bradwolff
De finale in de Limburgzaal in Heerlen onderstreept, met zes bands van verschillende pluimage die elkaar stijltechnisch amper overlappen, de diversiteit van de scene. De zaal is bovendien goed gevuld en de sfeer uitstekend.
Sula trapt af met een portie hiphop. Niet de bekende uitgemolken Nederhopvariant maar met een leuke originele invalshoek. Danser erbij, funky sound en een vleugje ska. Speels en vrolijk dus, maar ook rommelig. De pauzes tussen de nummers zijn te lang als gevolg van haperende ‘special effects’. Dan heb je dus een probleem als je daar te afhankelijk van bent. Sula klinkt in aanzet leuk maar weet haar aangename deuntjes niet te vertalen naar beklijvende songs. De band heeft veel potentie maar deze Nu Of Nooit finale komt duidelijk te vroeg.
Crazy Cult Road Show doet aan ruige stoner rock en doet dat goed. Sterke songs, prima uitgevoerd en intens maar volgens het boekje. Alles lijkt te kloppen; de sound is vet, met name die van de bas, en zanger Roel Peijs is een uitstekende frontman maar muzikaal ontbreekt vooralsnog de eigen smoel. Ook Crazy Cult Road Show lijkt nog wat tijd nodig te hebben om tot volle wasdom te komen. Hou ze in de gaten!
Dat smoelwerk heeft Forgettoforgive wel. Metalcore uit Heerlen en dus een thuiswedstrijd. Snoeihard, retestrak met een uitstekende frontman en een set vol afwisselende songs. De wisselwerking tussen de twee zangers is een van de sterke punten van deze band. Forgettoforgive zorgt bovendien voor chaos in de zaal, waar de sfeer tot dat moment wat gezapig is. Sterke show!
Statesmen komt deels ook uit Heerlen en lijkt gemaakt voor 3FM en Pinkpop. Als een boyband met Kensington-ambities. Tienerpop volgens het bekende stramien: popliedjes met een piepklein alternatief randje en aanstekelijke refreintjes met een hoog meezinggehalte. De prefab-formule werkt echter niet al te lang want naar het einde van de set wordt het allemaal wat veel van hetzelfde.
De poprock van Waking Skies valt in de categorie dertien in een dozijn. Aardig en fris maar geen moment bijzonder. Er waren en zijn namelijk te veel bands als Waking Skies. Het is allemaal sterk uitgevoerd en oogt aangenaam maar de spanning ontbreekt volledig.
En dan is er tenslotte Storksky. Een tweepersoons QOTSA met vogelmaskers en een zwak voor Muse. De sound is vet en Storksky maakt als enige band optimaal gebruik van het podiumlicht. Roy Moonen is een beest van een drummer en Michiel Claessen een alleskunner op de gitaar, die ook nog eens een over een uitstekende zangstem beschikt. De korte set bevat voldoende afwisseling. Het enige waar het duo niet hoog op scoort is originaliteit maar die is sowieso dun gezaaid deze editie. Storksky weet publiek en de jury voor zich te winnen en wordt aldus terecht als winnaar uitgeroepen. De gebruikelijke discussies na afloop blijven dan ook uit. Een winnaar waarmee Limburg trots voor de dag kan komen op 10 juni op de Brand Bier Stage. Jan Smeets kan tevreden zijn.
De finale van Nu Of Nooit vond op 12 december jl. plaats in de Limburgzaal, Heerlen.
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
