De meeste mensen hebben wel meegekregen dat de recordhouder Tour-overwinningen deze niet helemaal eerlijk in de wacht heeft gesleept. Al zijn hele carrière werd Lance “The Boss” Armstrong ervan verdacht doping te gebruiken. Bij elke confrontatie met de pers ontkende hij dit glashelder. In dit theaterstuk wordt Lance noch neergesabeld noch op een voetstuk geplaatst. Wel wordt dieper ingegaan op waarom hij wellicht ertoe gedreven werd te doen wat hij deed. Ik neem je mee naar een Sportsbar waar zijn verhaal verteld wordt.
In Oslo liet Lance de eerste keer van zich horen. In de stromende regen werd hij wereldkampioen. Het eerste wat aan hem opviel was zijn hongerige blik. In de stromende regen kwam hij alleen over de eindstreep. Na alle omwentelingen in zijn turbulente leven, hij overwon teelbalkanker en won 7 keer de Tour, kwam hij aan het eind van zijn carrière wederom alleen aan. Maar deze keer als verliezer.
Het leven van Lance wordt verhalend verteld en bezongen. Americana stijl nummers, kan het nog toepasselijker voor de fietser uit Austen, Texas worden vertolkt door onder andere Rick de Leeuw, Frank Lammers, Alex Roeka en Stevie Ann oftewel de Roggelse Stephanie Struijk. Bij Stephanie wil ik even blijven stilstaan want zij bezingt toch wel de sleutelgebeurtenis. Stephanie zingt op een zeer indrukwekkende wijze The Ballad of Emma O’Reilly. Emma, masseuse van Lance. Zij verzorgde niet alleen zijn lijf maar ook zijn ziel volgens het nummer. Zij dacht er goed aan te doen door uit de school te klappen tegenover landgenoot en journalist Walsh, de Ier die erop gebrand was Lance aan het kruis te nagelen. Om Lance de mogelijkheid te geven “to come clean”. Wat vervolgens gebeurde was dat hij de zondebok werd, symbool voor alle dopingzondaars. Alsof het met hem allemaal begon. We weten nu, het waren er nogal wat. Emma zag er geen kwaad in. Zij wilde gemoedsrust en opluchting voor hem zodat hij kon stoppen te liegen. De passie die daarin lag weet Stephanie met zoveel gevoel over te brengen. Een waar kippenvelmoment.
Het stuk bevatte de nodige dramatiek en humor. Met name Frank Lammers, die nogal kon doorschieten op een positieve manier had de lachers op zijn hand. Niet alleen vanuit het publiek maar zeker ook van zijn medespelers. Het is toch geniaal als je als toeschouwer na de pauze terugkomt en Lammers zet het weer keihard in door te vragen of de pauze beter was dan de voorstelling.
Er wordt geen oordeel geveld in het theaterstuk. Wel kun je je na de voorstelling het volgende afvragen. Wat zou je zelf doen? Meegenomen dat volgens de schrijvers het volgende van toepassing is: In de sport bestaat geen trouw. Meestal is dit eigenbelang. Trouw is een tactiek. Aan het eind van de rit sta je er alleen voor. Sport is het meten van oneerlijkheid. Dit blijkt ook wel uit de beruchte Ventoux-rit. De strijd Pantani vs. Armstrong. Zie het als “two of a kind, two Fausts”.
Is Lance nog steeds een held of toch een fraudeur, een bedrieger, een gek of zelfs een psychopaat? Hier wordt geen antwoord op gegeven maar wel kunnen we het volgende uit de voorstelling meenemen: “Deze wereld kan niet zonder gekken. Ze brengen ook iets moois voort”.
Lance Armstrong: The rock opera was op 27 juni te zien in Parkstad Limburg Theaters