Vol verwachting loop ik de zaal in. Een geur van zware kruidige parfum komt me tegemoet. Niet zo heel vreemd eigenlijk. Wanneer ik om me heen kijk zie ik niet alleen een goed gevulde zaal maar ook dat de dekkingsgraad van grijs haar op ongeveer 80% zit. En daar is helemaal niks mis mee. Maar ik had, gezien het onderwerp van het stuk, een gemixt publiek verwacht.
Een irrelevant detail wie er in de zaal zit. De voorstelling begint en alles speelt zich af in één grote witte ruimte. Je hebt tijdens het stuk geen props nodig om te begrijpen waar ze zich bevinden in het verhaal. De combinatie van muziek, projecties op een groot videoscherm en het waanzinnige acteerwerk van alle acteurs maakt dat ik vanaf de eerste minuut helemaal opga in het verhaal.
Het onderwerp is zwaar. Want hoe kun je nou begrip opbrengen voor een moeder die haar eigen kinderen en zichzelf van het leven berooft? Anna, gespeeld door Marieke Heebink, komt net uit de kliniek waar ze opgenomen is geweest. Daar start het verhaal van haar, haar man en hun twee kinderen. Steeds verder in de voorstelling krijg je de neiging om Anna door elkaar te schudden. Tegen haar schreeuwen dat ze zich niet aan moet stellen. Dat ze gek is!
Ik voel me machteloos als toeschouwer. Maar het is de ruziënde dialoog tussen Lucas en Anna die mijn adem stokt. Ik voel gewoon dat dat het moment is dat ze van mij en de rest van de zaal, het begrip krijgt voor wat er staat te gebeuren. En weer word ik overvallen door een golf van kippenvel als ik er aan terug denk.
Het is 75 minuten doodstil in de zaal. Een kuch hier en daar maar verder niks. Wanneer de welverdiende staande ovatie van tien minuten stopt loop ik langzaam de zaal uit. Waarom langzaam? De mensen voor mij waren niet zo snel op de been. Nee joh, flauwe humor. Iedereen die ik in de gang van het theater aankijk heeft dezelfde gezichtsuitdrukking. Namelijk zwaar onder de indruk!
Krijg je de kans om Medea van Toneelgroep Amsterdam te bezoeken? Doen! Ik beloof je plechtig, je zal niet teleurgesteld zijn.
Medea was woensdag 13 september te zien in Parkstad Limburg Theaters
Hardlopen, wijn drinken en genieten van veel muziek, theater en dans! En hoe ik dit allemaal ervaar? Dat lees je hier met een vleugje sarcasme, humor en een beetje leedvermaak.
