Midge Ure

Midge Ure is een grote meneer. We kennen hem vooral van Ultravox en zijn solo-carrière maar hij speelde daarnaast onder meer in Slik, The Rich Kids, Thin Lizzy, Visage en uiteraard Band Aid, waarvan hij met Bob Geldof de grote initiator was. En diezelfde Midge Ure stond vorige week op de planken in Heerlen, met voldoende hits op zak om een verzamelalbum te vullen.

Midge (die eigenlijk James heet) werd volwassen in het post punk- en new wave-tijdperk en brak door naar de mainstream met synth pop en art rock. Vaak zweverig,  soms duister en veelal dansbaar. Dat hij in Heerlen in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater een seated concert zou geven deed vooraf al veel wenkbrauwen fronsen maar de eigen keuze voor Sailor- en The Sweet frontman Pete Lincoln als support is nog veel weirder. Sterker nog, het moment waarop Lincoln (solo met twaalfsnarige gitaar) de zaal vol Ure fans de jolige 70’s feestkraker Glass Of Champagne laat meeklappen is surrealisme ten top. Een deel van het publiek gaat aarzelend overstag, de rest kijkt elkaar verwonderd aan of knijpt zichzelf in een arm.

Na een korte pauze mag Ure zelf de zaak weer rechttrekken. Mét band en een gevarieerde setlist. Die voert ons mee naar de hoogtijdagen van Ultravox (alle succesnummers komen voorbij), het bekendste uit zijn solo-werk en die ene tophit van Visage. Van meet af aan is duidelijk dat Ure zin heeft om te rocken. De gitaren hebben de overhand en de 64 jarige schot, die nog steeds erg goed bij stem is en de meeste hoge noten nog (nipt) weet aan te tikken, trekt zelf het stevigst van leer. Een stukje Thin Lizzy had dan ook niet misstaan maar die hoop was (zoals verwacht) tevergeefs. Al werd de set afgetrapt met Yellow Pearl, dat Ure in 1980 opnam met wijlen Lizzy frontman Phil Lynott.

Als binnen een dikke tien minuten ook al de dansbare Ultravox-krakers Passing Strangers en A Friend I Call Desire passeren wordt duidelijk dat Ure en co er een feest van willen maken maar dat het pluche een te grote barrière vormt om de boel naar het kookpunt te spelen. Aan de band ligt het niet, die speelt gedreven, pittig en strak. Het stevig rockende One Small Day en het punky All Stood Still, twee hoogtepunten in de set, maken even later het verlangen naar een staanplaats enkel nóg groter. Er wordt dan ook flink gewiebeld op het zitvlak en menige stoel heeft het zwaar te verduren. Stilzitten tijdens een spetterende uitvoering van Dancing With Tears In My Eyes is nu eenmaal amper een optie.

Tijdens afsluiter Hymn en de twee toegiften (Become en Love’s Great Adventure) is een groep fans het eindelijk zat. De zetels op de voorste rijen worden definitief verlaten en Ure krijgt de publieksreactie die hij verdient. De keuze van een zitconcert zal naar aanleiding van zijn vorige tournees (akoestisch en met orkest) een logische zijn geweest maar pakt jammerlijk verkeerd uit. Hetgeen niet wegneemt dat Parkstad Popstad weer een uitstekend concert in haar logboek kan noteren want zelfs zittend en met de genoemde oorwurm van Sailor nog in het hoofd was het zeer de moeite waard.

Midge Ure en Pete Lincoln speelden op 8 maart jl. in Parkstad Limburg Theater (Rabozaal) Heerlen. Setlist: Yellow Pearl, Passing Strangers, A Friend I Call Desire, If I Was, I Remember (Death in the Afternoon), Breathe, Fade to Grey, Reap the Wild Wind, That Certain Smile, No Regrets, One Small Day, The Voice, Vienna, Sleepwalk, All Stood Still, Dancing With Tears in My Eyes, Hymn, Become, Love’s Great Adventure