Een Eeuwig Moment

Geen dag minder beminde ik. Geen dag meer ook. Was de dag een dag zonder jou? Geen moment twijfelde ik aan welke liefde dan ook, als het maar van jou kwam. De gedachte was al genoeg om mijn huid te doen gloeien, via elke porie waar het zweet plaats maakte voor genot. Elk kippenvelpuntje apart was een voelsnaar voor de opwinding van een minuscule aanraking door middel van een oogopslag. Een oogopslag, dat was wat ik nodig had om in alle staten te verkeren. Om miljoenen alarmbellen in mijn hoofd te laten rinkelen, om alle bloedlichaampjes als een waar soldatenkorps door mijn bloedbanen te laten marcheren.
Als je me aanraakte stierf ik van geluk. Je strelende vingers die de weg zochten over alle mogelijke oneffenheden die mijn lichaam konden ontsieren. Ook ik streelde jou. Je perfecte alles, opgeslagen in mijn eeuwige sim-geheugen. Geen zinnig woord te bedenken voor wat ik beleefde. Romantiek, liefde, erotiek, het dekte allemaal de lading niet. Misschien was het de heilige drie-eenheid voor mij. Jij was mijn privé-godsdienst. Mijn mystieke weg naar een bloedeloos, gedachteloos geluk. Mijn lijden was in jouw afwezigheid. De pijn van fysiek gemis. Maar ik kon erop teren, op de herinnering, op de samen-momenten. Je kon met me spelen zoals een katachtige met zijn prooi speelt. Volledig aan je overgeleverd, tot in de eeuwigheid amen.
Je kuste me en mijn tong stond in brand. De volmaakte fluweelheid, precies genoeg speeksel om met de mijne te vermengen zonder dat we kwijlden, de subtiele bewegingen van dat uiterste puntje over de achterkant van mijn tanden, zorgde voor verontrustende stijging van elke temperatuur. En dit was pas het begin. Ik moest er niet aan denken, niet vooruitlopen, op waar die tong zich nog meer zou kunnen bevinden. Maar het gebeurde wel, je dwaalde af en misbruikte elke techniek die je scheen te kennen om mij je slaaf te maken. Het fysieke en de psyche gaan hand in hand. Dat is al bekend sinds de holistische mensvisie in swung gekomen is. Alleen de nuchtere medische wetenschap heeft hier nog te vaak geen boodschap aan. Ik wist dat het waar was. Geen enkele ziekte leek me te kunnen verslaan zolang jij me vasthield. Geen pijn dan zoete pijn. Jouw lach heelde al mijn wonden.
Inmiddels was je hand op een plek belandt die me koortsig zou kunnen maken. Koorts is een goed ding. Het is een teken van genezing. En jouw handen genazen mijn lichaam in recordtempo.
Mijn hersenen registreerden alles en niets. Als in een bijna-dood ervaring flitste er vele beelden door me heen. Beelden van elke fantasie die me ook maar enigszins ooit waren gepasseerd en die ik had afgedaan als onmogelijk. Jij maakte het mogelijk. Jij maakte mij mogelijk. Ik voelde me een der goddelijken die hoog boven alles uittorende om minzaam neer te kijken op de onwetenden. Maar jij was de verhevene want opeens rees je op, hoog boven me uit, en ik zag hoe elke spier in je lichaam zich spande. Ademloos keek ik ernaar, mijn ogen ver opengesperd. Mijn lippen weken als vanzelf en een voorzichtige zucht ontsnapte me.
Dit was zoals het moest zijn. En het moest voor altijd duren. Jij moest voor altijd duren.