Toegegeven, de kaartjes voor Titanick en Centaure waren uitverkocht en dus moest ik op zoek naar iets anders. Maar toch was het ook zo dat de beschrijving van Mezzanine me nieuwsgierig had gemaakt. En dus bestelde ik kaartjes en bekeek de voorstelling.
Als publiek kwam je de redelijk nieuwe Limburg Zaal van de schouwburg binnen en werd je geconfronteerd met een muur van hout. Grote houten wanden met op ooghoogte metalen luiken. Ik liep eromheen en nam op goed geluk ergens een staanplaats in, pal voor een luik. Het luik werd heel langzaam omhoog getakeld en ik stond oog in oog met een schuwe, gezonnebrilde dame. Angstig keek ze naar ons, het publiek, zonder ons te zien. Ze droeg een rode regenjas met ceintuur en leek op een figuur uit een jaren dertig detective.
Ik keek de ruimte in die het luik prijsgaf en zag een laag water op de bodem die de acteurs tot en met de enkels bedekte. Ik zag twee kappersstoelen waarover iemand gewond leek heen te hangen. Ik zag een oude kroeg met een flipperkast waartegen een dame woest en bijna pornografisch tekeer ging. Een kroeg waarboven met vervallen neonletters “cote d`azure” te lezen was.
Ik zag een man die het best getypeerd kon worden als de dorpsgek. Een iets te strakke coltrui over een iets te uitpuilend buikje, bretels, deels kaal en deels pluizig grijs haar, gecomplementeerd door een motorbril. Hij lachte alsof alles wat in die vieze vuile omgeving gebeurde ernstig grappig was.
De andere karakters bestonden uit een druk babbelende kroegbaas, zijn wat slaafse vrouwtje dat zich af en toe liet gaan, een typische arbeider in onderhemd, een vreemde stille man die voornamelijk de lift bediende, een sexy bunny met veel onderdrukte power, een rustige jongeman die vooral verdwaasd leek rond te lopen en de gewonde man van de kappersstoel die tijdens het stuk steeds vooral de pineut leek te zijn.
Allemaal hadden ze ergens wel iets goeds in zich. Allemaal deden ze echter de typisch vuige achterbakse dingen die de mens nu eenmaal doet. Vreemdgaan, verkrachtingen, geweld.
In het hele stuk werd geen moment duidelijk verstaanbaar gesproken. Er werd geacteerd en soms werd er gezongen. De bebloede man zorgde voor de blues. De slaafse kroegbazin zong een treurig liefdeslied. Maar misschien nog wel meer een lied over de eenzaamheid van dit alles.
Alles werd gebracht met een enorme dynamiek en kracht. En het publiek stond er met open mond naar te kijken.
Regelmatig schoven de luiken voor je neus dicht en moest je weer wandelen om een andere plek te vinden. Dat leidde in het begin tot grappig schrikgedrag en soms ronduit grappige situaties. Maar het maakte ons allemaal vooral tot voyeurs. Wij gluurden naar hun wereld, vaak letterlijk tussen de planken door als er weer eens diverse luiken werden gesloten.
Dit waren wij niet, wij keken alleen maar. Dit was niet onze wereld maar een uitvergroting van een kleine gemeenschap waarbij het nooit goed zou kunnen aflopen. Mensen die oorlogen voerden, zowel fysiek als psychisch.
Dit konden wij nooit zijn. Wij klapten, toen een stuk muur uiteindelijk neerplofte en twee van acteurs verbaasd naar de buitenwereld keken. Zij waren bevrijd (of niet) en wij liepen gewoon de schouwburg weer uit, op weg naar onze fijne veilige wereld.
Een gezellig avondje uit.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
