We hebben het veel over metal gehad, maar Heerlen heeft ook als het om new wave, post-punk, industrial, EBM (Electronic Body Music) en aanverwante genres gaat best een behoorlijke geschiedenis. Heel wat mensen zullen hierbij ongetwijfeld al meteen aan het oude Inpoet denken. Onder de noemer RePost! gaat de Nieuwe Nor acts presenteren die dit stukje geschiedenis eer aandoen. En met de komst van niemand minder dan de ultieme EBM-pioniers Front 242 afgelopen vrijdag 8 september vielen we gelijk met de neus in de boter. Foto’s: René Bradwolff
Toegegeven, ik ben allesbehalve een autoriteit als het om het beschrijven van EBM-acts en dergelijke gaat. En mijn relatie met Front 242 live was van tevoren wat ‘gecompliceerd’. Maar zoals altijd in holle managementretoriek tegen U gezegd wordt (als U het werk voor ze doet): ‘Er zijn geen problemen, alleen uitdagingen’. Een uitdaging was dit zeker voor me, wel een leuke. Mits er in het vervolg liefhebbers van dit soort genres zijn die binnen het RePost!- kader hun verhaal kwijt willen: Heel graag natuurlijk! Dit verdient schrijvers met meer muzikale kennis van zaken. Maar vooralsnog pikken we deze dan even mee. Een straf was het zeker niet. Ter herinnering aan een bijzondere avond toch een verslagje van een betrekkelijke leek.
Mijn eerste ontmoeting met Front 242 op het podium was dus eerlijk gezegd, zei het op tragikomische wijze, wat minder succesvol. Het moet ergens in 1988 of 1989 zijn geweest dat ik me door een klasgenoot liet verleiden (‘Daar moet je naartoe!’) om mee te gaan naar hun show in Aken. Dat verliep op een ietwat ongelukkige manier. Laten we het er op houden dat ik het publiek niet zo goed begreep en dat was volkomen wederzijds. Er werd gedanst als ik dacht dat het een moment van contemplatie was en omgedraaid kwam ik in beweging als dat blijkbaar niet zo gepast was. En uit de enige stagedive van de avond (de mijne) kon ik opmaken dat ik toch echt een Arschloch was…Volgens mijn klasgenoot was door de op dat moment populaire new beat (een stroming waar de band ook grote invloed op heeft gehad) hun publiek wat veranderd ten opzichte van de tijd dat hij ze, ergens midden jaren ´80, gezien had. Dat kon best zo wezen, maar ik keerde toch een beetje teleurgesteld huiswaarts, alhoewel er nog lang gelachen is over de rol die ik daar als onwelkome olifant in de porseleinkast vervulde. Het was meteen, tot afgelopen vrijdag 8 september, de laatste keer dat ik de band live zag. De band bleef wel altijd op de achtergrond voor mij aanwezig wanneer hun hits over de draaitafels van Femina en (vanzelfsprekend) Inpoet knalden.
Het is druk deze avond, erg druk! Duidelijk is dat ook veel liefhebbers van de bands en het genre van ver over de grens de weg naar de Nieuwe Nor gevonden hebben. Voor, tijdens en na de sets van de bands draait DJ Kitty van Inpoet. We zijn net binnen als het voorprogramma opent en dat is Zwaremachine. De opvallende naam zal misschien bij een enkeling wat verwarring scheppen, maar het gaat hier om een van oorsprong Amerikaanse band die een muzikale combinatie van dark electro, industrial en EBM maakt. De band heeft hier al wat naam gemaakt (ze stonden onder andere in Bluff en in De Oefenbunker op het podium) en dat heeft denk ik alles te maken met het voorwerk dat hun huidige manager (ook weer DJ Kitty) al een tijdje voor ze doet. Helaas is er van tevoren ook heel triest nieuws te melden: Hun drummer/percussionist Bas Mercx, een jongen uit de regio, is onlangs overleden. Het optreden in Heerlen staat dan ook geheel in het teken van een eerbetoon aan hem.
Het voorprogramma zijn van zo’n grote act is niet altijd de meest dankbare taak, maar Zwaremachine heeft absoluut geen moeite het publiek meteen voor zich te winnen. Terecht, want ze maken een lekkere, aanstekelijke pot duistere, industriële dansmuziek. En zanger en bassist (de laatste in ‘Nergal-look’) hebben best een behoorlijke podiumuitstraling. Ondanks (of misschien dankzij?) de hevige emoties die dit keer meespelen zet Zwaremachine een set neer die me pakt. Een waardig afscheid van hun gevallen ‘Offizier’.
En dan Front 242… Ik kan alleen maar zeggen, dat op deze bijzondere avond de teleurstelling die zich zo’n 35 jaartjes geleden ergens in mijn geheugen vast koekte meteen gewist werd. Wat een fantastisch optreden. Deze fitte senioren gaven een behoorlijk dynamische show en de chemie met het publiek was uitstekend. Front 242 is een enthousiaste, geöliede techno-machine. Ik mag dan geen echte kenner zijn, maar dat bijna de gehele zaal mee deint en danst is een indicatie dat dit ook zo door de rest van het publiek ervaren wordt. Als iets meer dan halverwege hun set de hit ‘Headhunter’ gespeeld wordt gaat iedereen echt los en wordt er flink meegezongen. En bij de twee toegiften die later nog gespeeld worden ontbreekt natuurlijk de volgende kreet niet: ‘Hey poor, you don’t have to be poor anymore…Jesus is here!’. ‘Welcome to Paradise’ voor de kenners. Het was af. Front 242 kwam, zag en overwon. Na het concert gaat DJ Kitty weer verder en iedereen die nog door wil feesten kan bij haar terecht voor de afterparty. Buiten tref ik nog een hoop oude bekenden die ik in de overvolle zaal niet gezien heb en heel even lijkt het op het stoepje voor de Nieuwe Nor dan toch op een heuse Inpoet-reünie. Een mooie avond met een triest randje. Maar met de Inpoet DJ, zijn eigen band Zwaremachine en ‘top of the food chain’ EBM-pioniers Front 242 op deze bijzondere avond samen op het programma kan iemand zich geen beter eerbetoon wensen.
Rust zacht Bas Mercx (1966-2023). Nogmaals heel veel sterkte toegewenst aan zijn naasten, familie, vrienden en bandleden. Het was mooi.
Gezien: Front 242, Zwaremachine en DJ Kitty in poppodium Nieuwe Nor, Heerlen (8 september 2023)
Authors bio is coming up shortly.
