Het was 27 maart 2019 toen mijn laatste artikel op de Afgrond werd gepubliceerd. Na een afwezigheid van ruim vijf jaar betreed ik de wereld van cultuur, muziek en theater in Parksjtad weer! En wat is het een voorrecht om weer mooie voorstellingen te bezoeken maar ook om mij weer elke keer te verwonderen over de dingen die er in het publiek gebeuren. Mijn comeback op de Afgrond zal ik dan ook gelijk aftrappen met een verslag van niet één maar twee bezoeken aan het Parkstad Limburg Theater…
En ze leefden nog lang en gelukkig – Het Zuidelijk Toneel
‘Een betoverend sprookje door kinderen voor volwassenen’, stond er in de omschrijving. Een voorstelling van regisseur Bas van Rijnsoever, waarin gesprekken met kinderen over ongelijkheid en kinderarmoede centraal staan. Dat trekt tegenwoordig meteen mijn aandacht. Waar ik vóór 2019 nog zeer actief mijn best deed om alles te vermijden wat met kinderen te maken had, krijg ik tegenwoordig al natte ogen bij de gedachte dat kinderen betrokken zijn bij een voorstelling. Dat zou misschien kunnen komen doordat ik er sinds 2019 zelf twee heb rondlopen.
De zaal was voor ongeveer de helft gevuld toen de voorstelling begon. Korte video’s van kinderen die geïnterviewd waren, werden afgespeeld op bewegend multimedia decorstuk. Ze vertelden ons onder andere over sprookjes die zij zich herinneren en wie zij zouden willen zijn als ze en dag met iemand mochten wisselen. De antwoorden raakte mij diep doordat de kinderen hun eigen rauwe ervaringen deelde. Het waren geen voor-ingestudeerd antwoord. Ze waren niet aan het acteren. Het waren pure, oprechte en soms hartbrekende ervaringen.
Tijdens de voorstelling, die uitgevoerd werd door een jong meisje, werd er geen woord gesproken. Dit maakte mij soms een klein beetje ongemakkelijk. Het werd voor mij pas vreselijk ongemakkelijk toen ze gedurende de show willekeurig mensen uit het publiek haalde en naar het podium begeleidde. Iedereen kreeg daar een taak, zonder dat ze daar ook maar één woord voor nodig had. Gelukkig kon ik de hele voorstelling rustig in mijn stoel blijven zitten.
Aan het eind van de voorstelling kwam de regisseur op het toneel en stelde een paar kritische vragen. Want hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat er in zo’n rijk land als Nederland alsnog 1 op de 13 kinderen onder de armoedegrens leeft? Hoe kan het dat sommige kinderen opgroeien met een koelkast die nooit leeg raakt, terwijl andere kinderen zonder avondeten naar bed worden gebracht? Waarom bepaalt de plek van je wieg hoeveel kansen je hebt? En is het niet vreemd dat in Nederland het aantal kinderen dat opgroeit in armoede stijgt? Terwijl er ieder jaar juist méér geld gaat naar de bestrijding van armoede…
En dat maakte de voorstelling die die avond aanschouwd had, zonder dat er ook maar één woord gesproken werd, opeens kraakhelder!
En terwijl ik na de voorstelling stilletjes naar buiten liep, hoorde ik de mensen om mij heen praten. “Bijzonder he?” zei een vrouw tegen haar vriendin. “Ja. Heel bijzonder” antwoordde ze terug. Terwijl ik iemand anders hoorde zeggen “Ik had verwacht dat het indringender zou zijn.”
Terwijl ik naar buiten liep kon ik niet anders dan glimlachen en denken.. jij klinkt zoals ik klonk vóór 2019.
Hinotori / The Wings of the Phoenix – Yamato
Mijn tweede voorstelling was de avond met Yamato. De Japanse Taiko drumgroep. Voor wie er niet bekend mee is: Taiko-drums omvatten een breed scala aan ritmes, dynamiek en stijlen, variërend van krachtige en opzwepende uitvoeringen tot meer rustige en meditatieve stukken. Taiko-drums variëren qua grootte en vorm, van kleine handtrommels tot enorme vaten die door meerdere spelers worden bespeeld.
Het was een avond die vol zat met verwachtingen. Ik verwachtte kippenvel en energie te voelen. Ik verwachtte mijn ogen uit te kijken, te lachen en mij te verbazen. Maar bovenal hoopte ik met een grote glimlach het theater te kunnen verlaten. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen… Dat is Yamato meer dan gelukt! Zelfs nu nog, dagen na de voorstelling voel ik de energie nog steeds bruisen.
Maar ook de verbazing bruist nog een beetje na. Verbazing over het feit dat mensen gedurende de show ongegeneerd foto’s maken… met flits! Hoe mijn buurvrouw van twee generaties ouder, heel de show met één oog op haar telefoon zat. Ik heb zowaar de whatsapp gesprekken kunnen meelezen. Ze was in ieder geval lovend over de voorstelling schreef ze. Maar goed, ieder zijn ding. Sommige mensen waren zo enthousiast dat ze elk moment van rust aangrepen om uitbundig te applaudisseren. Ook midden in een performance.
Tijdens de show dacht ik heel even dat er iemand achter mij zat te snurken. Onmogelijk eigenlijk! Maar er kwam toch echt ergens een geluid vandaan dat mijn aandacht trok. Misschien helpt het als ik vertel dat ik bij deze show op het tweede balkon zat, vlakbij het plafond.. En dat door de trillingen van de soms wel enorme drums, niet alleen onze eigen energiebanen trilde, maar ook de metalen lampenkapjes aan het plafond. Tadaaa de snurker gevonden!
En zo geschiedde dat ik voor de tweede keer op rij met een grote glimlach en herladen met goeie energie het Parkstad Limburg Theater heb verlaten.
De voorstelling “En ze leefde nog lang en gelukkig” van het Zuidelijk Toneel was op maandag 8 april te zien in het Parkstad Limburg Theater. De voorstelling van Yamato was te zien op dinsdag 16 april te zien in het Parkstad Limburg Theater. Op 23 mei zijn ze nog te zien in het PLT Toon Herman Theater. Het volledige programma van het Parkstad Limburg Theater vind je hier.
Hardlopen, wijn drinken en genieten van veel muziek, theater en dans! En hoe ik dit allemaal ervaar? Dat lees je hier met een vleugje sarcasme, humor en een beetje leedvermaak.
