Het is een apart gezicht. In de lobby van het theater verzamelen zich mensen van allerlei pluimage. Een leuke mix tussen jong en oud, hiphoppers en opera liefhebbers, die elk hun eigen vinden naar hun zaal. Aangezien ik niet zo’n fan ben van het betere operawerk zoek ik mijn weg naar de Limburgzaal, waar Ronnie Flex en zijn homies net het laatste nummer erin gooien en de zaal opwarmen voor The Opposites. Foto’s: René Bradwolff
Willem de Bruin en Twan van Steenhoven zijn, naar eigen zeggen, gekomen om de hele tent af te breken. De show in Heerlen is de laatste van een lange tournee langs verschillende podia en festivals, dus een uitverkochte Limburgzaal mag het een en ander verwachten.
De aftrap is rustig en het duo bespeelt vooral het publiek. “Waar zijn die handjes?” is de meest gehoorde kreet van de avond. Het publiek slikt het als zoete koek en de sfeer stijgt dan ook al snel naar het kookpunt. The Opposites hebben inmiddels al genoeg hits gescoord om er een soort “greatest hits” show van te maken. Uptempo nummers worden soepel afgewisseld met rustige raps. Uitschieters in de set zijn “Slapeloze Nachten” en “Me Nikes”, waarbij de hele zaal de tekst meezingt.
Een flinke portie humor mag niet ontbreken. De 2 heren proberen, waar mogelijk, elkaar een beetje uit te dagen. Natuurlijk hoort dit bij de show, maar het is een verademing als artiesten zichzelf niet zo serieus nemen. De set is in ieder geval slim opgebouwd, want ook de oudere nummers passeren de revue. Naarmate het einde in zicht komt, gaat de beat een steeds prominentere rol spelen. Bij een nummer als “Broodje Bakpao” en de hardcore-mix van “Licht Uit” lijkt het feest compleet te worden. Mosh- en circlepits zijn een apart gezicht bij een hip-hop concert. Het zweet drupt van het plafond, de shirtjes gaan massaal uit en incidenteel vliegt er een beker bier over de hoofden van het uitzinnige publiek.
De term hip-hop is waarschijnlijk ook al helemaal niet meer op zijn plek bij een concert van The Opposites. Er komen veel verschillende muziekstijlen langs en dat zorgt ook voor een flink gemêleerd publiek.
De apotheose van de show wordt gevormd door het nummer “Thunder”, waarbij de hardcorebeats om je oren worden geslingerd. De gitarist, de dj en natuurlijk Willy en Big2 zelf wagen zich zelfs aan een stagedive.
Na het optreden op Pinkpop was ik enigszins sceptisch en dat gevoel is vandaag ook niet helemaal weggenomen. The Opposites zijn een perfecte publieksact en hebben een aantal zeer goede nummers in hun repertoire. Ik vind het persoonlijk jammer dat die muzikale kant niet meer naar voren wordt gebracht. Ondanks mijn punt van kritiek heb ik genoten van de energie van The Opposites en het uitzinnige publiek, want daarvoor ga ik naar een concert. Het publiek krijgt waarvoor het gekomen is: een “gruwelijk” feestje en geef toe, 1350 people can’t be wrong.
No Music, No Life! Roda JC, Fanatiek popquizzer, DJ Saurus, Bocholtz.
