I Can’t Escape Myself

Mijn vader had nog een oud krantenartikel waar ik ooit in geportretteerd werd. Ter gelegenheid van het internationale Jaar van de Jongeren werden jongeren geïnterviewd onder de titel: “De jeugd van tegenwoordig”. Voltooid verleden tijd dus…. Het ging eigenlijk over hun visie op het leven, waar ze zich mee bezig hielden en wat hun toekomstdromen waren.

Raar om te lezen hoe je als 21-jarige dacht over alles en vooral ook wat je bezig hield in die tijd. Bij de eerste zin lag ik al helemaal in een deuk. “ik ben begonnen als punker”… Wat een carrièreplanning had ik als 14-15 jarige? Mijn arme ouders! Heerlijk die naïviteit en onbezonnenheid die je op die leeftijd vaak nog hebt. Ik neem wel aan dat de schrijver er zijn eigen draai aan heeft gegeven, want in sommige zinnen kan ik me echt niet herkennen. Of ben ik toch veranderd?

Ik kan me wel herinneren dat ik de vragen van de journalist nogal dom vond, maar ik paste dan ook niet echt in die reeks van de jeugd van tegenwoordig. En dat wilde ik natuurlijk ook niet! Bah, al die schijnbaar gelukkige, voorbeeldige jongeren die vlijtig studeerden en hun hele toekomst al zo’n beetje uitgestippeld hadden! En ik… ? Totaal het tegenovergestelde; geen baan, een uitkering, van school gegaan, weinig geld, altijd zeik met de a-sociale dienst omdat de een of andere eikel meende me te moeten heropvoeden en tot overmaat van ramp deed ik vrijwilligerswerk in een obscure tent waar allemaal van die vreemde types kwamen. Tja, daar zat ik dan tegenover die journalist.

Er moest een foto voor het artikel gemaakt worden. Natuurlijk wilde ik vooral niet aardig kijken. Aardig kijken was zo ‘not done’. Had ik ook echt geen zin omdat die fotograaf meer interesse in mijn puntschoenen had en me eerst als een gek buiten heen en weer liet lopen om die schoenen op de gevoelige plaat vast te leggen. Moet erbij vermelden dat met naaldhakken over kiezelstenen lopen ook niet bepaald een pretje was. Die foto’s hebben de krant ook nooit gehaald en ik wil ook nu niet weten wat die flap ermee gedaan heeft.

Het lijkt ook wel alsof je als 21-jarige amper verder kunt denken dan vijf jaar. “Ik denk dat ik wel altijd anders zal zijn dan de gemiddelde Nederlander, ook al ben ik veertig of zo”. Alsof veertig de maatstaf is om ‘normaal’ te worden en wat is normaal? Veertig is dan ook stokoud natuurlijk hahaha. Ik ben de 40 inmiddels ruim gepasseerd en inderdaad nog steeds duidelijk anders dan de middenmoot. Alhoewel ik me wel afvraag hoe ik die middenmoot toen zag. Volgens het artikel stoorde ik me aan mensen die geen enkel politiek inzicht hadden en klakkeloos met de massa meeliepen. Mensen die oordeelden zonder te weten waarom iemand was zoals die was en zich niet eens de moeite namen om een dialoog aan te gaan. Dus, die zal ik dan wel als middenmoot bedoeld hebben. Aan zo’n mensen stoor ik me trouwens nog steeds. “Negatieve opmerkingen raken me niet. Die mensen zijn bekrompen, niet ik. Wat dat betreft zijn kinderen leuk, die zeggen wat ze denken.” Daar kan ik ook nu niks aan toevoegen. Is gewoon zo. Volwassenen lullen achter je rug en kinderen zeggen je eerlijk wat ze vinden.

“Trouwen? Daar houd ik me niet mee bezig.” Wat een vraag voor een 21-jarige… “In de kerk al helemaal niet, dat ligt ver buiten mijn principes.” Trouwen had ik dus niet geheel uitgesloten blijkbaar. Zolang het maar niet in een kerk was…. Trouwen staat ook nog steeds niet op mijn To Do List. En dat van die kerk? Nee, daar heb ik helemaal niks mee en dat zal ook nooit gebeuren. Maar wees gerust; ik ga geen Beeldenstorm veroorzaken… En ook niet dansen en zingen op het altaar met een bivakmuts op. Men wordt toch duidelijk milder met de jaren.

“Heerlen leeft niet. Als ik me niet met het café en met een hoop dingen zou bezighouden, dan zou ik hier echt niet meer wonen”. “Een jaartje Londen of Amsterdam en dan een hele hoop dingen doen”. Heerlen leefde toen ook niet. Er was geen donder te doen. En als we niet zelf wat ondernomen hadden om uit de sleur te komen, dan denk ik dat ik echt weg was gegaan. Dat jaartje Londen of Amsterdam is echter nooit van gekomen en eerlijk gezegd weet ik ook niet meer wat ik daar dan voor bijzonders had willen doen. Heerlen is jarenlang aan me voorbij gegaan. Ik woonde er wel maar was er bijna nooit. Waarschijnlijk moest ik eerst over die veertig-grens heenkomen om Heerlen weer een beetje leuk te vinden en me echt thuis te voelen. Misschien is het ook wel een soort van vrede sluiten met mezelf.

Had ik eigenlijk wel toekomstdromen? In het artikel kom ik ze niet echt tegen. Ik wilde volgens het artikel vooral een hoop leuke dingen doen en leven zonder mezelf te verliezen. En jaren vooruit plannen was en is me nog steeds vreemd. Als ik het nu lees, dan voelt het ook wel een beetje als leven in een bubbel; in je eigen wereldje. En het was, ondanks een welgemeende tolerantie van mijn kant, toch behoorlijk eenkennig allemaal. Je dacht dat je voor vrijheid vocht maar onbewust beperkte je jezelf ook enorm. Dat je ook goed kunt overleven zonder jezelf te kort te doen in je idealen was iets wat ik toen nog niet zag.

Het verwachtingspatroon dat anderen je oplegde was ook wel zwaar. Ik wilde volgens het artikel graag een opleiding gaan volgen maar had er het geld niet voor. Ik heb uiteindelijk wel twee opleidingen gedaan maar kreeg ook weerstand van bekenden: “Hoe kun jij nu Public Relations gaan doen? Bah veel te commercieel, dat kan toch niet.” Waarom eigenlijk niet? Het is toch uiteindelijk de vraag wat je ermee doet. Raar hoe mensen die meenden ruimdenkend te zijn toch zo bekrompen waren.

Het was een bijzondere tijd die ik echt voor geen goud had willen missen. En als ik er nu terug kijk op wat ik toen vond, dan denk ik dat ik niet echt veranderd ben in mijn meningen en opvattingen. Ik nuanceer het nu wel wat meer, hahaha. Ik ben mezelf gelukkig ook niet verloren! Integendeel… En het leuke nieuws is; het houdt bij veertig helemaal niet op! En wat anderen er ook van vinden, het boeit me nog steeds geen fuck!