Jacco Gardner

Jacco Gardner is hot. Vooral in het buitenland. Frankrijk ligt aan zijn voeten en hij is net terug van een tour in de VS. Psychpop en -rock is bezig aan een comeback en het jonge talent uit Hoorn lijkt de juiste man op de juiste plaats. The Horrors, Robert Plant en Temples zijn fan. The Guardian en NME zorgden voor een vette hype in Engeland. Foto’s: René Bradwolff

En als we dan toch namedroppen dan mag de naam Syd Barrett niet ontbreken. Daar koketteert Gardner namelijk graag mee. Bovendien is het de reden waarom ik in hem geïnteresseerd raakte. Helaas is het ook de reden waarom ik zijn album en zijn live show wat vond tegenvallen.

De sound is er. Op en top sixties, tot in de kleinste details. De songs zijn er ook. Stuk voor stuk sterk. Maar hoe zit het met het gevoel? Ik mis bij Jacco Gardner een stukje eigenzinnigheid. De spanning ontbreekt. Komt het door het gebrek aan een vinnige elektrische gitaar? Klinkt het allemaal té perfect en daardoor té braaf? Voorprogramma Earth Mk. II (onderste foto) had die lekkere sixties gitaarsound een half uur daarvoor wél en rammelde een beetje, waardoor het muzikaal gezien net iets meer prikkelde.

Uiteraard is de vergelijking met het genie Syd Barrett volstrekt oneerlijk. Maar Gardner heeft de lat zélf zo hoog gelegd dat ie er onmogelijk nog overheen kan springen. De Jacco Gardner band is gewoon het vervolg op Lola Kite,  met een pak ijzersterke liedjes en een zeer aangenaam sixties geluid. Soms dromerig, soms zelfs betoverend. Kortom: er is weinig mis met Jacco Gardner, die in Heerlen met gemak een voldoende scoort. Maar om daar nou zo’n ophef over te maken…

(Jacco Gardner en Earth Mk. II speelden op vrijdag 13 december in Poppodium Nieuwe Nor.)