DJ on a mission

Wat een weekend! Plaatjes draaien tijdens het RePost-festival in Poppodium Nieuwe Nor. Dit was tevens de dag dat de expositie Graukunst in Schunck zou eindigen. Daar heb ik dus op 10 april de muziek verzorgd. Ik begon en eindigde dus met Graukunst, toch wel bijzonder! Het werd afgelopen zaterdag een avond van toevalligheden en de expositie zou zelfs nog een extra onverwachte rol gaan spelen.

Eerst moet ik nog iets kwijt over de opening. Ik bereid me altijd goed voor als ik muziek moet verzorgen bij bands of, zoals op 10 april, tijdens Graukunst. Ik vond het thema dan ook meteen te gek. Het was echt iets waarin ik me helemaal kon vinden. Een beetje de ruwere kant van het jaren ’80 gevoel. Een tijd die ik zelf ook actief heb meegemaakt als DJ in Inpoet. Uiteindelijk opende Graukunst echter onverwacht een soort generatiekloof, ik denk dat ik het zo nog het beste kan omschrijven. Eén van de organisatrices (nog vrij piep) had kritiek op mijn muziekkeuze. Haar opmerking dat ze muziek van de band Bauhaus had verwacht sloeg voor mijn gevoel helemaal nergens op. Zeker niet als je net een swingend en maf nummer van Alan Vega staat te spelen, die notabene een van de kunstenaars in kwestie was tijdens deze expositie. Later in Poppodium Nieuwe Nor, waar nog bands zouden optreden in het verlengde van de Graukunst expositie, zou ze zelf nog de DJ uithangen. Ik zal niet snel collega’s publiekelijk bekritiseren en vind het ook te gek als een jongere generatie muziek uit de jaren ’80 kan waarderen, maar een band, die duidelijk nog niet klaar was met spelen, de mond snoeren door Coïtus Interruptus (wat het dan ook in dit geval letterlijk was) er doorheen te draaien vind ik echt niet kunnen. Dan kun je van mij vinden wat je wil, maar ik zal ten alle tijden wel de band(s) respecteren waar ik muziek bij moet verzorgen!

Zo dat moest ik even kwijt. Wie onterecht domme kritiek geeft, krijgt van mij ongezouten kritiek terug zo simpel is dat! Maar goed, ik verzorgde dus de muziek afgelopen zaterdag tijdens het RePost-festival in Poppodium Nieuwe Nor en het was voor mij een avond die zoveel meer betekende dan alleen maar plaatjes draaien. Ik was min of meer ook op een missie om geld in te zamelen voor Kika. Er komt op 22 juni een sponsorloop in Eindhoven voor meer onderzoek naar kanker bij kinderen. Teveel jonge kinderen verliezen nog hun strijd tegen die ziekte. Het kleinkind van iemand die ik ken via het uitgaan, heeft kanker en voor hem doet team Yonah mee aan deze sponsorloop. Ik heb zoveel maffe dingen meegemaakt in mijn leven en zou die avond weer een hoop te gekke dingen gaan beleven… dan kun je toch niet bevatten dat dit kleine mannetje dat allemaal ontnomen gaat worden. Niet lang zeiken, spaarpot voor donaties in elkaar knutselen toch?

RePost zou al om 19.30 uur beginnen, dus autootje volgeladen en op tijd naar Poppodium Nieuwe Nor gesjeesd. Na mijn tiende rondje om de Bongerd, besefte ik maar weer al te goed wat Heerlen voor een rotstad is om te parkeren. Iedereen lult maar over de verontruste bezoekers van Heerlen Centrum en over de vastgoedmagnaten, maar over het parkeren hoor je amper iemand. Om te kunnen shoppen, zul je toch ook ergens moeten kunnen parkeren en dan het liefst niet tegen woekerprijzen. Dus, dan maar even voor Poppodium Nieuwe Nor gestopt, uitgeladen en met het autootje naar de Klompstraat gereden waar je hem met een beetje geluk nog wel eens kwijt komt. En dan maar weer door de regen terug naar Poppodium Nieuwe Nor. Niet bepaald ‘calm after the storm’ want er stond ook nogal wat wind. Terwijl half Nederland zich klaar maakte op de bank met een zak chips voor een avondje kattengejammer en een man verkleed als vrouw met een baard, moest ik de storm trotseren om mensen zonder al te veel poespas te entertainen.

De mannen van het geluid hadden de platenspelers vergeten en er stond een monitorbox op de DJ booth. Normaal heb ik een monitor in de zaal echt niet nodig, maar dat ding werd later op de avond nog even mijn redding. Ze denken toch nog vaak dat je alleen cd’s speelt, valt me altijd weer op. Ik merkte al snel dat het een beetje zou uitlopen omdat de eerste band (Model Depose) na 19.30 uur nog aan het soundchecken was. Het is ook altijd een drukke boel als er meerdere bands spelen. Respect voor alle mensen die er echt wel een hele klus aan hebben om alles in orde te krijgen en ervoor te zorgen dat het allemaal een beetje volgens planning verloopt. Dus dan maar lekker wat relaxen en bijkletsen met The Essence, dat in 1988 bij ons in Inpoet gespeelde. Ruim 25 jaar geleden, waar gaat de tijd heen? Over een generatiekloof gesproken. Uiteindelijk gingen dan toch de deuren open en kon alweer een onvergetelijke avond beginnen. Wat later dan verwacht maar dat kon de pret niet drukken.

Tijdens de eerste ombouwpauze merkte ik dat de speakers kraakten en er geen geluid meer uitkwam, tenminste niet mijn geluid maar dat van de bandleden die maar op hun gitaren aan het pielen waren. Maar goed, ik had dus die monitor en die functioneerde als een soort huiskamerluidspreker. Wel iets in de rode streepjes, maar ja… ik moest toch wat. Tijdens mijn set voor Clan of Xymox, dat als laatste optrad, kwam er wéér geen geluid. En dan sta je daar en kunt geen kant op omdat het te druk was en je geen tijd hebt. Roepen, schreeuwen, schelden (ik sta erom bekend, sorry) niemand die je hoort. En uit de monitorbox galmde ‘let’s be deaf and blind’. Hahaha alsof de duivel er mee speelde. Dan maar even kijken of je een bekende ziet die je even naar de mannen van het geluid kunt sturen. Gelukkig was het daarna redelijk snel opgelost en onder luid gejuich konden we weer door! PS: ik ben normaal eerder een redelijk rustig type, maar als het om mijn missie gaat dan moet het wel kloppen. Zie het maar als liefde voor het vak.

Na  een wervelende set van Clan of Xymox – waarin ze op mijn verzoek ‘Heroes’ van David Bowie speelden voor Yonah – en vier toegiften later was het mijn beurt om nog wat voetjes van de vloer te ktijgen. Tja… en toen kwam Graukunst weer in beeld. Opeens schoof er nogal scheef een schermpje naar beneden. Het zag best komisch uit. De mensen die er nog waren keken wat vreemd op, onwetend wat ze nog te wachten stond. Er verscheen een titel op het scherm en daarna stonden toch heel wat mensen met grote verbazing in de lucht te kijken. Bij Inpoet kan alles dus waarom geen film over vingeren en weet ik wat je allemaal in lichaamsholtes kunt stoppen… Oh my god! Beste mensen, ik had er persoonlijk niks mee te maken hahaha. Ik zie wel de humor in van dat soort dingen en zeker als ik dan sommige songteksten hoor en hoe die dan een extra bizarre dimensie aan het geheel toevoegen. Het was dan ook echt een avond vol verrassingen die ik niet snel zal vergeten. Bauhaus is nog gedraaid hahaha. Maar hier was het dan wél op zijn plaats. Ook werd onze volgende Inpoetreünie bekendgemaakt. Die is deze keer met een live optreden van een special guest: The Neon Judgement. Wederom een band die ooit in Inpoet gespeeld heeft, nog langer geleden, in 1985. En… ik heb ook nog ruim 175 euro opgehaald voor de sponsorloop!

Bij deze wil ik dan ook echt nog een paar mensen speciaal bedanken: Maurice voor het maken van de posters voor Yonah, Frank die elk begin van de nummers van Clan of Xymox heeft moeten filmen totdat eindelijk Heroes kwam, iedereen die een donatie gegeven heeft, de bands die speelden en bovenal Poppodium Nieuwe Nor voor alweer een geslaagde editie van RePost.

Deze keer heb ik gekozen voor het nummer ‘Butterfly On A Wheel’ van The Mission omdat ik op een missie was en er een mooie zin in voorkomt: ‘You can’t wrap your arms around a memory’, wat mij toch wel nog een kippenvel momentje bezorgde tijdens het tweede Repost Festival.