Toen ik laatst naar de Heerlens Wordfest ging vielen me twee dingen op. Hoe goed het was dat dit in Heerlen georganiseerd werd (beetje ons eigen boekenballetje) en dat er een schrijver tussen zat die me erg aansprak. Een Belgische schrijver die in 2002 naar Amsterdam verhuisde. Zijn uitspraak was die van een Limburger. Een Nederlander die zich meer verwant voelt met België maar nu eenmaal Nederlands spreekt.
In ieder geval, zijn verhaal over het vinden van een pseudoniem was al opmerkelijk. Ivo Victoria. In het echt heet hij Hans. Hoezo dan Ivo Victoria? Volgens de schrijver is dat zijn pornonaam. En die vindt je als volgt; je neemt je tweede voornaam (of doopnaam, zo je wilt) en de straat waarin je woonde/ geboren bent. Op die manier komt Ivo tevoorschijn.
Na het interview, dat werd afgenomen door Leon Verdonschot, las hij voor uit zijn boek. En voor mij werd de avond toen alleen maar beter.
De volgende dag besloot ik het boek te gaan kopen.
“de periode waarin mijn ouders het bezit van een mobiele telefoon met elkaar deelden, was te kort geweest voor mijn vader om het gebruik ervan in veel detail aan mijn moeder uit te leggen. Dat kwam mooi uit, want mijn moeder is niet geïnteresseerd in hoe dingen werken. Ze wil alleen maar dat het werkt. Dat is het mooie aan ouder worden: je leert de overbodigheid van kennis waarderen.”
De titel van het boek is op zich al apart te noemen. “Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)”.
Het verhaal gaat over een jonge Ivo. Hij droomt graag, fantaseert erop los en leeft zich hierin uit bij zijn grote vriend Dries. Hij is de grote belofte, een getalenteerde wielrenner en hij is bevriend met Lucien van Impe. Dries is de goedgelovige, de arme drommel, die nooit iets zal bereiken. Tenminste, volgens Ivo dan.
Als ze naar het voortgezet onderwijs gaan splitsen de wegen van deze vrienden zich. Ivo fantaseert verder. Is nu Jim Kerr, de grote zanger. De Simpel Minds zijn zijn favoriete muziek. Dat komt omdat het meisje dat hij geweldig vindt, Anja Lippenveld fan is van deze band.
Ivo ziet alleen zichzelf. Het beeld dat anderen van hem hebben is niet geheel duidelijk. Je leest het alleen door de bril van Ivo. Maar tussen de regels door vraag je je toch af of Anja Ivo wel zo leuk vindt. En of Dries daadwerkelijk gelooft wat Ivo hem vertelt.
Al met al is het een droogkomisch verhaal met vele melancholieke gedachten. Ivo is eigenlijk een eenzame jongen. Gaandeweg het boek wordt je ook duidelijk waarom hij denkt zoveel talenten te moeten bezitten. Op een bijna filosofische manier duidt de schrijver het wereldbeeld van Ivo.
“Je verandert niet, je wordt steeds meer jezelf. Je verwerkt niks, je raakt eraan gewend. Je ondergaat niks, je leert alleen je verzet op te geven.”
Lezen dat boek!