Net als vorig jaar werd de Heerlense Jazzmaand afgesloten met een festival in het Parkstad Limburg Theater. Daar werd onder de noemer JazzOUT weer een afwisselend en laagdrempelig programma gepresenteerd, waartussen niet alleen de puristen maar ook andere muziekliefhebbers én de jeugd iets van hun gading konden vinden. Foto’s: René Bradwolff
JazzOUT is het festival van de crossover. Zo is er naast de meer traditionele jazz ook ruimte voor soul, funk, swing en pop. Een bewuste keuze van de organisatie. Niet tot tevredenheid van alle doorgewinterde jazzcats, maar wél een uitgelezen mogelijkheid om het als stoffig te boek staand genre aan een breed publiek te presenteren. Getuige de massale opkomst is dat andermaal gelukt.
Voor wie zijn of haar jazz het liefst onversneden tot zich neemt spelen het Michiel Borstlap trio en Roy Hargrove kwintet in de grote RABOzaal de sterrren van de hemel. Met name die laatste blijkt een enorme publiekstrekker en maakt zijn status als een van de grootste trompettisten van zijn tijd helemaal waar. In het theatercafé zorgen de kersverse EU Jazz Award-winnaar Daniel Jonkers en het sextet van Bart Wirtz ook voor een wat traditioneler geluid tijdens de borrel. Wat dat betreft lijkt Marzio Scholten’s Identikit daar minder op zijn plaats, maar diens op Frank Zappa en Pat Metheny voortbordurende geluid is geenszins een reden voor lange gezichten. De minst toegankelijke act van het affiche kan rekenen op behoorlijk wat aandacht én bijval en dat is terecht want Identikit blijkt één van de grootste verrassingen van de avond.
Ook tijdens deze tweede JazzOUT vindt het grote spektakel plaats in de Limburgzaal. Te beginnen met Mo Jones en zijn 18-koppige big band. Met een mix van standards, eigen werk, bijzondere arrangementen, humor en passie.
Van dat laatste is helaas minder sprake bij het afsluitende Jett Rebel. De veelgeprezen en rijzende ster aan het Nederlandse popfirmament heeft zijn zaken heel goed op orde: de sound, de songs, de looks en de hype. Maar het verwachte feestje in de zaal blijft uit. Zijn band blijkt akelig perfect maar helaas net zo kleurloos en het klinkt allemaal iets te nadrukkelijk als Rebel’s grote voorbeeld. Prince By Numbers dus; exact in de juiste tinten binnen de lijntjes ingekleurd. Heel knap maar met te weinig hart en ziel om écht grote indruk te maken. Ik hunker halverwege de set ineens naar een rafelrandje, een verrassing, iets menselijks maar Rebel wijkt nergens af van de strakke en gelikte formule. Het is te hopen dat dit zijn ontwikkeling niet in de weg staat en hij snel zijn ware gezicht toont, want deze jonge gast heeft alles in huis om een hele grote mijnheer te worden.
Mijn gedachten dwalen af naar de eerste editie van het festival. Toen de gelikte show van headliner Candy Dulfer in het niet viel bij het vuur dat Larry Graham daarvoor had doen oplaaien. Een rol die dit jaar met verve wordt vervuld door een meisje uit Baarlo: Sharon Kovacs. Met een imposante stem die sterke associaties oproept met zowel Shirley Bassey als Portishead en een uiterst sfeervolle maar op momenten ook krachtige band, weet Kovacs de Limburgzaal tot op het bovenste balkon te betoveren met duistere orchestrale pop-noir, ingetogen soul en relaxte swing. Voorzien van een eigentijdse touch en speels gepresenteerd. Qua arrangementen niet altijd even spannend maar ondertussen zo imponerend dat het niet stoort. Kovacs werd in de zomer uitgeroepen tot 3FM Serious Talent en lijkt bezig aan een dikverdiende doorbraak, hetgeen in Heerlen overtuigend wordt onderstreept.
De afsluitende jamsessie staat in het teken van dampende soul en funk. Onder aanvoering van lokale held Maurice ‘Mo’ de Lange en met behulp van regionale talenten én artiesten die we eerder die avond op ander podia zagen excelleren. En zo sluit JazzOUT 2014 net als vorig jaar uiterst feestelijk en swingend af en kan ik niets anders dan dezelfde conclusie trekken: Veel publiek, geweldige shows en een prima sfeer. Op naar de derde editie!
(JazzOUT vond 29 november plaats in diverse zalen van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.)