De reis die ik maakte naar het Belgische Lier, waar de voorstelling speelde, was een stuk aangenamer dan die van de hoofdpersoon in het het verhaal.
Een jongeman verlaat met ouders en zusje de getto en wordt per trein vervoerd. Naar waar weten ze niet. Het is 1944 en samen met honderden andere Joden worden ze door Duitse soldaten naar diverse bestemmingen gebracht. Dit keer blijkt de eindbestemming Auschwitz te zijn.
Ze worden in goederenwagons bij elkaar gestouwd en de ene emmer in het midden van de wagon waarop behoeftes moeten worden gedaan is hun luxe.
Iemand in de wagon, genaamd Tobias, probeert er de moed in te houden door te geloven dat ze naar een goede plek worden vervoerd. Af en toe wordt er nog gezongen om de reis draaglijk te maken.
Bij aankomst in Auschwitz wordt de jonge hoofdrolspeler meteen gescheiden van zijn moeder en zusje. Hij zal ze nooit meer terug zien.
Samen met zijn vader en Tobias probeert hij te overleven in het kamp. Hij beschrijft de honger, de koelbloedigheid van de kampbewakers, de fysieke pijn, de wanhoop.
De voorstelling start met een dwarsfluit die triest stemmig aankondigt dat dit zware kost gaat worden. Er staat een scherm op het podium dat aanvankelijk nog wat beelden toont die te behapstukken zijn. Een man met een lange overjas, gleufhoed en rond brilletje stapt naar voren. In zijn hand een koffer. Hij vertelt zijn verhaal dat af en toe onderbroken wordt door een lied.
Geen enkel moment is het storend, elk lied heeft zijn juiste ogenblik en zijn juiste tekst. Filip Haeyaert kan mooi zingen en brengt de liedjes met een precies gevoel voor stemming.
Patrick Heyte, de hoofdrolspeler, komt breekbaar over zonder geforceerd of onecht te lijken. Mooi is ook de overgang middenin de voorstelling zodat ik heel even lucht kan happen voor het vervolg van deze zware reis.
De woorden, het lieden en de beelden aan het eind zijn net dat laatste duwtje tegen mijn oogleden en ik voel tranen opwellen. Ik laat ze niet lopen, de zoute sporen over mijn gezicht.
Misschien deed de jongeman dat wel, in kamp Auschwitz, maar dan zouden ze elke keer bitter gesmaakt hebben…
De Reis komt hopelijk ook naar Heerlen dit najaar. Ik houd u op de hoogte want iedereen zou deze voorstelling minstens 1 keer gevoeld moeten hebben.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
