Het is zondag, dag 3
10 Uur. Ik sta klaar bij het theater met mijn auto. Samen met Nicole, mijn zusje, ga ik eerst boodschappen halen voor de keuken. Arend is er niet vandaag dus Nicole is de chef. We rijden naar de supermarkt waar het megadruk blijkt te zijn. Daar slaan we een kar vol spullen in. Bij de kassa moet het meisje alle tomaten wegen, we hebben drie dozen…. Terwijl de mensen achter ons ongeduldig staan te kijken, zeggen wij verontschuldigend; sorry, Cultura Nova keuken.
Vervolgens rijden we naar nog een andere supermarkt en naar de bakker. Bij de bakker blijkt de oven kapot en moeten we even wachten. We krijgen een kop koffie aangeboden die we snel opslurpen om vervolgens bakken vol broodjes e.d. nog in de auto erbij te proppen. Bij het theater laden we alles uit en rijd ik naar huis. Daar pak ik snel de fiets en peddel ik terug naar de keuken. We werken weer onze “asses off” maar wel in prima stemming. Arend is er niet gerust op en belt ons tientallen keren. Net zolang totdat wij besluiten om een foto van ons team te maken waarop iedereen wurgneigingen of stresskreten uitbeeld en we deze appen met de ondertiteling: het gaat goed hier, stop met bellen!
Ik sjouw en snijd en ren tot vier uur. Dan fiets ik weer naar huis om van shirt te wisselen. Dezelfde procedure start als de dag ervoor. Om half zeven de bus en dan naar de groeve. Ik sta weer boven aan de heuvel als vangnet en weer passeren ons 4100 mensen.
Dit keer mag ik wel naar het stuk kijken. Ik neem plaats op mijn stoeltje en geniet van de prachtige muziek. La Fura zou la Fura niet zijn als het stuk bewerkt is tot een kunstig alternatief. Bij hen is een theaterstuk nooit standaard. Het eerste deel vind ik echter nogal statisch. De dames staan wel erg lang te wapperen met hun armen achter een doorzichtig gordijn en bij het volgende stuk duren dezelfde bewegingen ook wat te lang, naar mijn smaak. Daarna wordt het allemaal wel wat spectaculairder. De zangeres en zanger mogen in een bak met gekleurd water staan zingen (brrr) en er wordt iemand in een soort braadspit als kip omhoog gehesen alwaar hij zijn gehele solo liggend op zijn zij moet zingen. Hoewel me dat stuk nogal vaag overkomt (ik moet toch het verhaal nog eens lezen) vind ik het knap wat hij doet. Maar het spel van la Fura pakt me minder dan stukken die ik eerder heb gezien. Ook al is er een spetterende finale, tijdens ow Fortuna, compleet met vuurwerk.
Als het is afgelopen rennen we snel weer de heuvel op. Een aantal vrijwilligers staan daar klaar met zaklampjes om het pad naar boven te verlichten. Ik moet bovenaan zijn om foldertjes uit te delen. Intussen is het wel wat gaan regenen maar gelukkig nog niet hard. De mensen met de autootjes worden als laatste naar boven gereden en we helpen hen met uitstappen en veilig uit de poort komen. Dan begint het wat harder te regenen. We gaan in de Limburger bus zitten en als makke schaapjes zitten we daar te wachten op ons vervoer. Iedereen begint al wat moe te worden.
Terug in het theater drinken we nog wat. Alhoewel we niet meer fris zijn is de sfeer prima! We kletsen wat na en drinken ons een wijntje (of twee). Dan fiets ik naar huis voor een diepe slaap.
Maandag, dag 4
Eigenlijk was het mijn vrije dag maar uiteraard sta ik om tien uur alweer in de keuken. We krijgen opeens nog twee lunches door, die op locatie verzorgd moeten worden en binnen no time hebben we voor zo’n 60 man broodjes klaar. Pezen, is dat, maar de tijd vliegt hierdoor wel rap om! Ik werk tot vijf uur (eigenlijk tot drie) en wil daarna nog graag naar de voorstelling van Laika. Helaas zijn de voorstellingen allemaal uitverkocht. Iemand van de groep heeft me echter gezegd gewoon om zeven uur naar hun tent te gaan. Er zijn vaak mensen die niet komen en wellicht kan ik dan alsnog naar binnen.
Voor de zekerheid eet ik toch maar vast uit eigen keuken na mijn dienst. Dan loop ik tegen zeven richting tent (voor de deur van het theater). Helaas, het blijkt proppievol! Ik ben een beetje teleurgesteld maar ach, nu kan ik gewoon weer eens een avondje op de bank zitten. Thuis merk ik dat mijn spieren toch wel vast zitten van die foute snijhoudingen en sjouwen met stapels borden. Gelukkig heb ik een hele goede vriendin die ook nog iets weet van massage met olietjes. Zij biedt spontaan aan om even naar mij toe te fietsen en me onder handen te nemen. Erna kletsen we nog wat gezellig en dan is het bedtijd.
Dinsdag, dag 5
Om acht uur sta ik weer op. Ik tik mijn eerste Afgrond verslag onder het genot van een kop koffie. Mijn spier- en hoofdpijn is helemaal weg, de olietjes hebben geholpen! Om tien meld ik me weer in de keuken en start met het nieuwe snijwerk, de afwas etc.
Vandaag werk ik tot drie en daar houd ik me nu ook echt aan. Dan fiets ik naar huis, ruil de fiets om voor mijn auto en rijd terug naar het theater. Ik eet even en verzamel mijn reisgenoten. We starten deze avond namelijk met de repetitie van theater Titanick en wij zijn participanten. We mogen ons melden bij het plein voor de Rodahal. Daar worden we opgewacht door de Duitse theatermakers en Gisene neemt ons mee naar het theater van Kerkrade. We krijgen in het Duits uitleg (ze heeft ons netjes gevraagd of we dat kunnen verstaan) en een filmpje over de voorstelling. De uitleg bevat een rij punten die belangrijk zijn in de show.
Voor ons klinkt het nog allemaal erg theoretisch en onoverzichtelijk. We mogen echter nog meedoen aan de generale. We lopen dus terug naar het plein en verzamelen ons per groepje bij de juiste objecten. Ons hoofd is intussen overgelopen van al die instructies die iedereen heeft gekregen. Waarschijnlijk was het handiger geweest als ze ons meteen in groepjes hadden verdeeld en ieder groepje gewoon hun specifieke uitleg hadden gegeven. Maar ach, we go with the flow. We tillen touwen op, lopen voor raar draaiende karretjes uit, doen touwen weer omlaag, en houden intussen het gehele publiek in de gaten. Het denkbeeldige publiek, voor nu dan nog.
Om half elf zijn we klaar. Gisene constateert dat heel veel goed ging maar ook nog een aantal dingen niet zo goed. Dat is heel beleefd Duits voor; jullie bakken er nog niet veel van, volgens mij. Maar ach, we zullen al doende leren. Morgen spreken we op tijd af zodat we het nog eens door kunnen nemen. Ik chauffeur iedereen weer terug naar het theater en we kletsen nog gezellig na in de artiestenfoyer.
Het is tijd om naar huis te gaan. Ik tik nog snel deze laatste dag op en ga dan slapen. Kijken of ik droom van Alice die mij achterna zit omdat ik haar niet op tijd bij het konijn heb gekregen.
Welterusten.
Cultura Nova 2018 duurt nog t/m 2 september.